เริ่มจากผู้แสดงนำของเรื่องก็คือแม่หญิงดวงแก้ว แล้วก็ หมวดโอปอ
น้ำตาลแสดงให้เห็นว่าผู้แสดงสองคนนี้ “เป็นคนละคนอย่างแจ่มแจ้ง”
เป็นเชื่อเลยว่านี่แหละเป็นโอปอแล้วก็โน่นเป็นดวงแก้ว
พิจะขณา คุณ “เหน็ด” แต้ๆหนา
ถัดมาพ่อแพทย์ที่อโยธยา แรกๆก็บางทีอาจขัดหูขัดตาที่จังหวะจะโคนยืดยาด
แม้กระนั้นพอลองติดตามดูแล้วก็จะพบว่านี่เป็น “หลวงโอสถวรเวช” จริงๆไม่ใช่เพื่อนฝูง-คณิณ
แล้วก็ยิ่งเจอรอยยิ้มซื่อๆตามแบบฉบับคนกรุงศรี ก็ยิ่งซ้ำเติมว่า “นี่มันไม่ใช่การแสดง” แม้กระนั้นเป็นคนที่มีตัวตนจริงๆ
ส่วนพระเอกอีกคนอย่างวัวกระทิง แรกๆก็ขัดหูขัดตาเพราะเหตุว่ายังมองไม่ค่อยเนียนเยอะแค่ไหน
แม้กระนั้นบทบู๊ทำให้เชื่อว่า “นี่แหละเป็นตำรวจ” แล้วก็ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์บวกกับรอยยิ้มที่เพียรพยายามจะแอ๊วดวงแก้วทุกเมื่อ
แม้กระนั้นดูท่าจะเป็นคนขี้ร้อนมองเห็นเหงื่อแตกทุกซีนเลยเสื้อผ้าเปียกหมด -___-
เราชอบซีนบู๊ทุกซีน มันเท่มาก สวยมากมาย แล้วก็ยอดมาก
พี่แพทย์แล้วก็โอปอทำได้ดีจนบางทีอาจเปลี่ยนเป็นมาตรฐานซีนบู๊ของช่องไปเลยก็ได้
เพราะเหตุว่าราวกับดูหนังใหญ่เลย แล้วก็ทำให้เชื่อว่านั่นแหละคือผู้แสดงในความเป็นจริงๆที่หลุดออกมาจากโลกนิยาย
สรุปก็คือประเด็นนี้ทำให้เราเชื่อว่ามันไม่ใช่การแสดง
เพราะเหตุว่าทั้งยังท่าทาง น้ำเสียง ท่าที แล้วก็ความละเอียดของบทละคร ที่มีที่ติเตียนน้อยมาก จนไม่ได้อยากจะจับผิดอะไร
ขอยกย่องนักแสดงแล้วก็คณะทำงานมากมายจริงๆที่รังสรรค์ละคร “โคตะระดี” แบบนี้มาให้เราหลงเพ้อละเมอหาแม้กระนั้นผู้แสดงกันไม่เว้นวันแล้ววันเล่า
